علل اقتصادی خودکشی (مطالعه موردی اقتصاد ایران)

شواهد موجود در زمینه آمار خودکشی و اقدام به آن حاکی از روند رو به رشد این پدیده اجتماعی در قرن حاضر بوده که این امر خود زمینه را برای از بین رفتن نیروی انسانی و به عبارتی سرمایه انسانی ملل مختلف که بر اساس ادبیات موجود در حوزه ی توسعه به عنوان عامل رشد و توسعه قلمداد می شود، فراهم می نماید. لذا، با توجه به نقش اساسی و محوری نیروی انسانی در روند توسعه کشورها، بررسی علل اقدام به خودکشی حائز اهمیت می باشد. علوم مختلف در حوزه علوم انسانی از جمله اقتصاد با توجه به حوزه ی خود اقدام به بررسی عوامل موثر بر این پدیده نموده و راهکارهایی را برای مقابله با آن ارائه داده اند. عوامل اقتصادی از جمله مهم ترین عواملی تلقی می شود که تأثیر آنها بر خودکشی در اکثر مطالعات صورت گرفته در این حوزه مورد تأیید قرار گرفته است. با توجه به اهمیت این موضوع و نبود مطالعه ای با رویکرد اقتصادی در بررسی علل اقتصادی خودکشی در کشور، مطالعه حاضر با استفاده از داده های تلفیقی برای دوره زمانی 1379 تا 1389 و به تفکیک استان های کشور و بکارگیری روش رگرسیونی داده های تابلویی به بررسی تأثیر عوامل نرخ بیکاری، میزان نابرابری درآمدی، صنعتی شدن و رشد جمعیت بر اقدام به خودکشی در کشور پرداخته است. نتایج حاکی از آن است که میان نرخ بیکاری، میزان نابرابری درآمدی و صنعتی شدن با اقدام به خودکشی در کشور رابطه ی مثبت و معنی داری برقرار می باشد. اما اثر رشد جمعیت بر متغیر اقدام به خودکشی بی معنی بوده است. از این رو، تلاش در جهت کاهش میزان بیکاری و نابرابری درآمدی می تواند نقش به سزایی در کاهش اقدام به خودکشی داشته باشد. همچنین، در کنار توجه به صنعتی تر شدن کشور، لزوم توجه به پدیده های نامطلوب اجتماعی که می تواند متأثر از جامعه صنعتی باشد، احساس می شود.